Unutulmaz Bir Mısır Macerası: İskenderiye’de Bir Gün

Akdeniz’in kıyısında, tarihi ve kültürüyle büyüleyen bir şehir hayal edin. Firavunların hüküm sürdüğü, İskenderiye Kütüphanesi’nin ihtişamını yaşamış ve günümüzde modern bir liman kenti olarak öne çıkan İskenderiye… İşte bu yazıda, bu muhteşem şehre yaptığım unutulmaz bir tren yolculuğu ve unutulmaz bir günün hikayesini paylaşacağım.

Bu yolculuk, sadece bir şehir gezisi değil, aynı zamanda Mısır’ın misafirperverliğini ve sıcakkanlılığını deneyimleme fırsatıydı. Tren istasyonundaki bilet karmaşası, eski bir dostla tesadüfi karşılaşma, denizden yeni çıkmış lezzetler sunan öğle yemeği ve tarihi kütüphanenin modern yüzü…

Siz de benimle bu maceraya katılın ve İskenderiye’nin büyülü atmosferini birlikte hissedelim!

İskenderiye adını kurucusu sayılan Büyük İskender’den alır. Akdeniz kıyısındaki bu şehir  çağlar boyu çok önemli bir liman kenti olmuştur. Dünyanın yedi harikasından biri İskenderiye feneri olsa da kendisinden eser yoktur.  Meşhur filozof ve bilim insanlarını yetiştiren kütüphanesi geçmişteki ününe yakışır bir yepyeni.

İskenderiye’ye trenle nasıl gidilir?  

Trenle bir yolculuk yapmak işin bahanesiydi. İşi sağlama alıp bir gün önceden istasyonun yerini öğrenmiş, tren saatleri not almıştık.

Tren istasyonu Ramses Meydanı’nda yer alıyor. Kahire’nin kalbinin attığı yer denilebilir. Ülkenin her tarafına trenler buradan kalkıyor. Oldukça eski bir bina burası. Ana kapıdan içeri girer girmez insan kalabalığı insanı şaşırtıyor. İçeriden
İskenderiye, Luxor, Aswan gibi şehirler başta olmak üzere her yere tren bulabilirsiniz. Burada kalıp gerçek Mısır yaşamını gözleme şansınız da  var. Ayrıca harika bir mimarisi var ama nedense içerde fotoğraf çektirmiyorlar.

Sabah erkenden kalkmış trenin hareketine birkaç dakika kala yetişebilmiştik ve o cevap bizi bitirmişti.

– No tıcket!  Nasıl yani?

– Çünkü trende yer yok, bu yüzden bilet satmıyoruz.

Duymak istemediğimiz bir cevap olduğu kesindi. İyi de öyle ortalıkta fazlaca insan yoktu. demek herkes trene yerleşmişti.

Tam o sırada yavaşça arkamıza yanaşan adamın biri; 

– Trene binin bileti içerde alırsınız, dedi. 

– Peki hangi tren? 

– İşte şu perondaki !

Hepimiz o yöne doğru koşuşturuyoruz.  Trene tam girmek üzere iken hareket edecek gibi görünmediğini fark ettik. Yine etraftan birileri;

– İskenderiye’ye gidiyorsanız en baştaki perona gidin, demez mi. Haydaa!!! Biz bu kez diğer perona koşmaya başladık. Elimizde bilet yok koşmaktan nefesimiz kesilmiş vaziyette bilet kontrolün yanına geldik.

-İskenderiye  treni bu mu?

-Evet bu, peki biletiniz var mı?

-Hayır yok.

-O zaman binin, çabuk olun hatta tren kalkmak üzere, dedi…

Yok daha neler, şaka herhalde falan derken tıpkı filmlerdeki gibi hepimiz ayrı ayrı vagondan hareket halindeki  trene bindik. Bizi asıl şaşırtan trenin neredeyse bomboş olmasıydı. İyi ama devletin bilet satış görevlisi bilet yok diyor, adamın biri trenden alırsınız, diyor. Bu nasıl oluyor? Nihayet bizim ampul yandı,  farklı fiyata bilet almıştık. Tamamen bir tezgah kurulmuş ve turistler bu tuzağa sürekli düşüyor. Belki sadece bizi kandırdırlar bilemiyorum artık günahları boyunlarına…

…

Bu arada okuduğumuz rehber kitaptan aldığımız bilgiye göre tren yolunun trafiği yönü ters olmasının nedeni İngilizlerin nasılsa bir gün bizim olacak bu topraklar diye düşünüp kendilerine göre yapmış olmasıymış.  Ahh siz yok musun siz !

Sonunda İskenderiye’ye vardık. Trenden inince ikinci kez geldiğim bu şehirde taksilerin rengini değişmiş, biraz daha temiz yollar, trafik ışıkları, levhalar ile daha düzenli bir şehir olduğunu farketmiştim.

Tecrübeliyim ya şehir büyük ve ancak bir araç ile gezmek mümkün onu biliyorum. Araç dediğimde  beş yıl önce bindiğim gibi fayton olursa güzel olurdu. Netice de bu şehrin simgesi onlar. Yolda o bindiğim faytoncu amcayı anlatmıştım. Çok tatlı bir adamdı, iyi niyetli falan filan. Bir anda önümüzde duran faytona ve sürücüsüne bakınca ne göreyim yine aynı adam. Sanki koca şehirde başka fayton yoktu. Çok sevinmiştim çünkü biliyordum ki çok güzel bir gün geçirecektik.

İbrahim amca

Biner binmez tanışma safhasını geçince bize güzel güzel şehri anlatmaya başlamıştı. İki lafında bir angırsat ( olsa olsa understand demekti ) demesine alıştık. Hatta İbrahim amca İngilizcesi ile konuşmaya başladık. İlk başta bizi çok büyük bir camiye götürdü fotograf çekmek, isterseniz girin çok güzeldir demeyi unutmadan. Bu şehirde her köşe bir hikaye barındırır, dedi ve bize şehri gezdirdi.

Sağda solda görülecek çok güzel renkli görüntüler vardı. Çocuklar bir anda faytonun etrafını sarıyorlardı. Cita del yani kale ye gidince daha da çoğaldılar, fotograflarının çekilmesinden hoşlanıyorlardı. Ne de olsa bayramdı çocuklar sevinçli olmayacak ta kim olacaktı ki..

…

Bu  İbrahim amca yaman bir şeydi.  İskenderiye fatihiydi resmen. İnanması güç ama tramvaya bir el ediyor tramvay duruyor, biz geçiyoruz. Sağdan soldan insanlar selam veriyor. Taksiler korna çalarak selamlıyorlar. Demek bu ibrahim İskenderiye’ de  bildindik birisiydi.

İskenderiye’de ne kadar meşhurdur bilemeyiz ama biiz şahene bir yere yemeğe götürdü.Yediğimiz en güzel balık, kalamar, karides, salata, yöresel mezelerden kurulmuş mükellef bir masanın başında oturttu. Denizden yeni çıkmış, mis kokulu balıkları afiyetle yedik.

Burada adetler değişikti  tamam anladık da  ülkemizde çok çok pahalıya yenilen balığın bu kadar ucuz olmasına hayret ediyorduk. Yemek sonrası şişa da gelmişti. Şişa aslında nargileye Orta Doğu’ da verilen isim. İşte İbrahim amca farkı buydu… Hizmette sınır yok diyordu. Yemek güzel, sohpet güzel, üstüne kahve ve çay güzel. Daha ne isteyebilirdik ki….

Ordan çıkınca hava kararmış biraz da soğumuştu insanlar yine yollara dökülmüştü. Demek buralarda usul böyleydi gece olunca kendilerini sokağa atıveriyorlar, keyifle geziyorlardı. Ya da bize öyle geliyordu.

…

Geldik İskenderiye kütüphanesinin önüne içine girenler girdi girmeyenler etrafta tur attı. Girenler gördüklerine inanamıştı çünkü çok çok büyüktü, binlerce kitap vardı. Öğrenciler masalarda oturmuş sessizce kitap okuyordu. Kütüphanenin o bildiğimiz, okuduğumuz büyük İskenderiye kütüphanesi ile alakası olmadığını da eklemeliyim. O tamamen yanmış yerine yeni modern bina yapılmış ki bu da nerdeyse ona yakın bir eser olmuş deniyor.

Bir günün sonuna gelinmişti artık dönüş trenine yetişmeliydik. İbrahim amca İskenderiye tren garının önünde tek tek hepimize sarıldı. Telefonlarımızı aldı İstanbul’ a gider gitmez beni arayın diye tembihler etti, yine gelin demeyi unutmadı… Arkasından öylece baktık… Daha sonraları kendisini hiçbir zaman unutmayacağımızı bilerek ne mutlu bize diye iç geçirdik. Ondan bahsederken artık – adamın hası – diyecektik.

Kulakların daha çok çınlayacak İbrahim amca ….

İskenderiye’den Kahire’ye Dönüş 

Tren yolculuğu bu kez zor olacağa benziyordu. Sözüm ona akıllanmıştık.

Ama işler hiç de öyle olmadı tam tersine tren tıka basa doluydu. Çünkü atladığımız bir ayrıntı vardı; Mısır’ da bugün bayramın son günüydü ve tren haliyle doluydu. Bulduğumuz boş yerlere oturma kararı aldık ama her oturduğumuz yerden kaldırılıyorduk. Vagonlar arasında geze geze bir vagonda nihayet farklı yerlerde boş koltuklara attık kendimizi.

O esnada ikiz kardeşler ile tanıştık sağ olsunlar yardımcı oldular. Muhabbet tanışma faslını geçince Kahire’ye varınca buluşup eğlenmeye gitmeye kadar gelmişti.

Hep dönüş yolu uzun gelir bana yine öyle olmuştu ama neşe içinde geçmişti. Bir an baktım her birimizin yanında bir Mısırlı çat pat bir şeyler konuşuyoruz. Bütün kompartıman bizleri dinliyor gülüşüyor. Mısırlı yolcular içinde keyifliydi kısacası. Ne güzel bir gün diye kendi kendime düşündüğümü hatırlıyorum…

Şehri şöyle bir gezeceğiz şu saatte araşırız diyerek ikizlerden ayrıldık. Hepimiz aynı fikirdeydik; güzel insanlar günü güzel yapmıştı. Kahir’e ye geldiğimizde artık hava da kararmıştı.

Kahire geceleri oldukça karışık 

Sözleştiğimiz üzere Nil üstündeki adaya geçmiştik. Bu ada Kahire’in diğer yüzüydü Zamalek!  Evler, evlerin önüne parketmiş arabalar, parklar, kaldırımların temizliği şaşırtıcıydı. Ama yürümemiz artık imkansızlaşmış kaldırımdan bile inerken inler hale gelmiştik. Düpedüz piramitin lanetiydi demeye ve  kendi halimize gülmeye başlamıştık. Neden bu halde olduğumuzu anlattığım yazım şurada.

Bu acılar içinde ikizleri bekliyorduk onbeş dakika, yarım saat, bir saat derken geldiler ama tek taksi sığmıyordu. İki araba ile hareket edelim, dedik. Ne oldu nasıl oldu bilemiyorum ama istedikleri yere bizi götüremediler. Çok da önemli değildi yorulmuştuk ve saat geç olmuştu. Onlar da biz de üzgün, onlar biraz da mahçup ikizlere veda ettik otelin yolunu tuttuk.

Bitti mi, bitmedi …

Yıllar sonra Galatasaray Avrupa şampiyonu olmuş yurtta bir sevinç var. Telefonum çaldı, açtım konuşmasını zar zor anladığım biri. Ben Omar Kahire’ den hatırladın mı, dedi. Aaa evet hatırladım, dedim. Galatasaray’ın galibiyetini Kahire sokaklarında biz de kutluyoruz, korna seslerini duymak ister misin, dedi.

O bana korna seslerini dinletirken o Kahire’de ben ise İstanbul’da ağlıyorduk…

Bu da böyle hatırladıkça gözlerimi dolduran bir anı olarak kaldı bana.

Umarım maceramız sizin de hoşunuza gitmiştir.

Sevgilerimle

Yeni yazılarımdan haberdar olmak ve daha fazla fotoğraf, video için sosyal medya hesaplarımı takip etmeyi unutmayın! 

Youtube : pustoodunya

Instagram : pustoodunya

Dİğer yazılarımı da hoşunuza gidebilir düşüncesiyle aşağıya bırakıyorum.

Piramitlerden papirüslere bir macera

Giza piramitlerinde macera dolu bir gün

Piramitlerin gizemleri